At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim mihi potest esse optatius quam cum Catone, omnium virtutum auctore, de virtutibus disputare? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? At multis malis affectus. Tum mihi Piso: Quid ergo? Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Duo Reges: constructio interrete. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit.

Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus.

Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt;
Quantam rem agas, ut Circeis qui habitet totum hunc mundum suum municipium esse existimet?
Bonum valitudo: miser morbus.
Hic ambiguo ludimur.

Eadem nunc mea adversum te oratio est.
Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.
Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem.

Scis enim me quodam tempore Metapontum venisse tecum neque
ad hospitem ante devertisse, quam Pythagorae ipsum illum
locum, ubi vitam ediderat, sedemque viderim.

Naturalem enim appetitionem, quam vocant o)rmh)n, itemque
officium, ipsam etiam virtutem tuentem volunt esse earum
rerum, quae secundum naturam sunt.

Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Easdemne res? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?

Sed nimis multa.: Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;
Bork: Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;
Bork: Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit;