Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Duo Reges: constructio interrete.

• Minime vero probatur huic disciplinae, de qua loquor, aut iustitiam aut amicitiam propter utilitates adscisci aut probari.
• At ego quem huic anteponam non audeo dicere;
• Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat?
• Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.
• Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos.

Quae enim dici Latine posse non arbitrabar, ea dicta sunt a te verbis aptis nec minus plane quam dicuntur a Graecis.

Recte, inquit, intellegis.

Quid Zeno?

Bork

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

Bork

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Erat enim Polemonis.

Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant;

Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Sed fortuna fortis; Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Sed hoc sane concedamus. Prioris generis est docilitas, memoria;

Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Tubulo putas dicere? Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Earum etiam rerum, quas terra gignit, educatio quaedam et perfectio est non dissimilis animantium. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere.

1. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
2. Restatis igitur vos;
3. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret.
4. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis.
5. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es?
6. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum
disputationem omnem conferemus.

Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba
rapiunt;