Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Duo Reges: constructio interrete. In contemplatione et cognitione posita rerum, quae quia deorum erat vitae simillima, sapiente visa est dignissima. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Eaedem res maneant alio modo.

Cyrenaici quidem non recusant; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Sed emolumenta communia esse dicuntur, recte autem facta et peccata non habentur communia. At iste non dolendi status non vocatur voluptas.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest.
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere?
Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.
In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.
Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae
pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad
senectutem esse discenda.

In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur,
cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico.
Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur.
Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia;
Erit enim mecum, si tecum erit.

Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.

Quid vero?: Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.
Sed videbimus.: Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
Haeret in salebra.: Istic sum, inquit.
Nulla erit controversia.: Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Explanetur igitur. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Cum autem negant ea quicquam ad beatam vitam pertinere, rursus naturam relinquunt. Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Sed ego in hoc resisto; Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;